Hayatımın alışkanlığısın,
Yapamamki sensiz,
Yüreğimde ne varsa sende,
Tek başıma olursam, yönümü,
Kim olduğumu unuturum
Baktığım yerde, bastığım yerde,
İllada sensin, başkası yokki,
Zannetme bunlar geçer,
Denedikçe yok oldum bilsen,
Yaşadığımın anlamını yitirdim,
Adım atacağım yeri göremedim,
Halim bitmiş yorgun düştüm.
Enerjim sembolümdün, benim,
Hala yasını tutuyorum.
Ne aş, ne iş, ne neşe kabulüm,
Ben seninle beraber gülmeliyim.
Biliyormusun, badem ağacı bile bakmıyor,
Eskisi gibi pencereme,
O da mahzun hayata küsmüş,
Gölgesine oturup, çayımızı yudumlarken,
Yapraklarını eğer bize bakıyor derdin,
Gülleri hiç sorma, bonu bükülmüş,
Tomurcukları verdi ama açan üç beş bile değildi.
Açanlarda dökülüverdi bie gecede,
Anlıyacağın seninle hoştu herşey,
Seninle vardı sevgimiz,
Mutfaktaki lavabo bile sustu,
Guruldamıyor artık, sanki hiç kullanılmıyor,
Yatak odasında kitaplar, onlarda,
Sırtını dönmüş okuma der gibi,
Bir sigara yakayım dedim,
Kültablası attı kendini yere un ufak!
Sakın dokunma dedi,
Keşke bir şeyleri değiştirebilsem,
Yerine koyabileceğin, bir şey, bulsam.
Seni bize getiriverse.
İlk tanıştığımız gün ne demiştin,
Bu ne ışık böyle dünyam aydınlandı.
Bende inanmıştım.
Beni görmeden yaşamaz diye,
Sen benim ışığımsın sen olmadan,
Görememki yolumu sakın beni bırakma,
Diyordun''ya sen neden,
Sözünü tutmadın''ki?
Ben yolumu nasıl bulurum, düşünmedin'mi?
Yerini dolduracak birşey varmı?
Bilmiyormuydun?
Şimdi ben kalakaldım.
Ne yolumu, ne yörüngemi, bulabiliyorum.
Aylarca evden çıkmıyorum.
Alış verişi bile unuttum.
Meğer ne kadar benzermişiz biz bize,
Ayaklarım sen. gözlerim senmişçesine.
Sen olmayınca ben,
Yürümeyi bile unumuşum biliyormusun?
Çocuklar olmasa, uykumu bile unutuyorum,
Hele birde şu birkaç satırı yazmasam.
Hayatın derinliğinde kaybolurum.
İçimden diyor sesin yaz ben okuyorum.
Ömrüm yettiği kadar yazacağım.
Sen okuyasın diye. bende seni seviyorum.
N.Sevda Cint
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder