Çok zaman önceydi.
O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.

İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı.
Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı....
Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.
Bir parçasına dün dedi,
Diğer parçasına bugün,
Öteki parçasına da yarın.
Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu.
Dünü düsünüp pişman oldu,
Yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı
tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı.
Farkında olmadan rezil etti bu gününü.

Oysa yarın, bugüne dün diyor, dünde bu gün için yarın diyordu.
Bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı.
Bu günü eline yüzüne bulaştırdı... Mutsuz oldu insan.
Ve ne gariptir ki yarının telaşı da, dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı;
ama bugünü hiç yaşayamadı...!

Can Dündar

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Bir insan acı duyabiliyorsa canlıdır. Bir insan başkasının acısını duyabiliyorsa insandır."

Tolstoy

 

 

 

 

AĞLATAN SORU . . .

Suudi Arabistan'ın büyük bir
Müftüsü, Somali'den bir soru
aldığında göz yaşlarını tutamadı....

Ona somalili adamın sorduğu soru
şuydu:

"Biz ne iftar ne de sahur
yapıyoruz. ALLAH bizim orucumuzu
kabul eder mi. ?